Zaburzenia myśli (praktycznie zaburzenia myślenia i mowy) – pojęcie stosowane w psychiatrii do opisu wzorów zaburzeń mowy i porozumiewania się, które odzwierciedlają zaburzenia myślenia.
Podział
Zaburzenia myślenia dzieli się ze względu na zaburzenia treści myślenia (automatyzmy psychiczne, myślenie magiczne, myśli natrętne, myśli nadwartościowe oraz urojenia) oraz zaburzenia formy myślenia, w których rozróżnia się na zaburzenia toku oraz struktury i funkcji.
Zaburzenia toku myślenia
Jednym z zaburzeń tego typu jest mówienie obok, tj.sytuacja, w której odpowiedzi pacjenta nie mają nic wspólnego z zadanym pytaniem.
Kolejnym zaburzeniem jest zwolnienie toku myślenia – może być nieznaczne, tak jak to się dzieje podczas przygnębienia lub bardzo wyraźne (aż do zahamowania) jak ma to często miejsce w przypadku zaburzeń depresyjnych.
Innymi zaburzeniami toku myślenia są: otamowanie, natłok, stereotypie, perseweracje, iteracje, przyspieszenie, uskokowość, rozwlekłość, werbigeracje, mutyzm.
Zaburzenia struktury i funkcji
Do zaburzeń struktury i funkcji myślenia należą: myślenie niekomunikatywne, nieskładne, paralogiczne; rozkojarzenie, splątanie, afazje oraz zubożenie myślenia.
Bibliografia
- Adam Bilikiewicz: PSYCHIATRIA Podręcznik dla studentów medycyny. Wyd. 3. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2006, s. 66–72. ISBN 83-200-3388-8.
Zapoznaj się z zastrzeżeniami dotyczącymi pojęć medycznych i pokrewnych w Wikipedii.